Όπως εξηγεί, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές τον προηγούμενο μήνα, η ελπίδα ήταν ότι ο νέος Πρωθυπουργός θα μαλάκωνε τις απαιτήσεις του για να συμβιβαστεί με τους πιστωτές της χώρας.
Εξάλλου, και ο ίδιος, και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, θέλει να παραμείνουν στο ενιαίο νόμισμα. Αλλά ακόμη και καθώς προετοιμαζόταν να συναντήσει τους εταίρους του ηγέτες της ΕΕ για πρώτη φορά, καθιστούσε ακόμη πιο πιθανή την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Οι ιδέες του Τσίπρα
Ο Αλ. Τσίπρας έχει καταθέσει κάποια καλά επιχειρήματα εναντίον της λιτότητας που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα.
Έχει ηχηρές ιδέες για την καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και για να αναταράξει την άνετη επιχειρηματική ελίτ της Ελλάδας. Οι υπουργοί του τώρα λένε ότι θα διατηρήσουν το 70% των μεταρρυθμίσεων της προηγούμενης κυβέρνησης.
Αλλά οι πρώτες του κινήσεις περιλαμβάνουν υποσχέσεις για αύξηση του κατώτατου μισθού στα προ κρίσης επίπεδα, αντιστροφή των μεταρρυθμίσεων στον εργασιακό κλάδο, αποκατάσταση των αυξήσεων στις συντάξεις, επαναπρόσληψη χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων και κατάργηση των αποκρατικοποιήσεων.
Αυτά δεν θα παραβίαζαν απλώς τους όρους διάσωσης της Ελλάδας, αλλά θα κατέστρεφαν τις οικονομικές προοπτικές της χώρας.
Ευρώ = συμβιβασμοί
Ο Economist τονίζει ότι η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ θα απαιτήσει συμβιβασμούς. Οι πιστωτές της Ελλάδας πρέπει να αποφασίσουν τι θα ανταλλάξουν, και πότε.
Ο Αλ. Τσίπρας ανόητα, αρνείται να παρατείνει το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, μιλώντας αντί αυτού για ένα δάνειο-γέφυρα που θα δημιουργούσε χρόνο για διαπραγματεύσεις χωρίς την εποπτεία της «μισητής» τρόικας.
Υπάρχει ένα θέμα για την απομάκρυνση της ΕΚΤ, αλλά ο Αλ. Τσίπρας δεν μπορεί να περιμένει περισσότερα δάνεια χωρίς όρους. Αντιθέτως, πρέπει να παρατείνει γρήγορα το πρόγραμμα διάσωσης, και στη συνέχεια να ξεκινήσει συνομιλίες.
Περιθώρια συμφωνίας
Σε αυτές τις συνομιλίες, υπάρχει περιθώριο για μια συμφωνία. Το συνολικό χρέος της Ελλάδας διαμορφώνεται στο 175% του ΑΕΠ.
Ο Αλ. Τσίπρας έχει εγκαταλείψει τα αιτήματά του για άμεση διαγραφή χρέους. Το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους, τα δύο τρίτα του οποίου οφείλεται στους επίσημους Ευρωπαίους πιστωτές, είναι τόσο γενναιόδωρο που η Ελλάδα πληρώνει μικρότερο ποσοστό επί του ΑΕΠ στην εξυπηρέτηση χρέους από αυτό που πληρώνει η Πορτογαλία και η Ιταλία. Αυτοί οι όροι μπορεί να γίνουν ακόμη πιο γενναιόδωροι.
Και οι πιστωτές θα πρέπει να προετοιμαστούν να υιοθετήσουν μια εκδοχή της πρωτοβουλίας του ΔΝΤ για την Αφρική: μια υπόσχεση για σταδιακή απομείωση του χρέους σε απροσδιόριστες μελλοντικές ημερομηνίες, αλλά μόνο ως αντάλλαγμα την πρόοδο στις μεταρρυθμίσεις.
Θα είναι επίσης πιθανό να δοθεί στην Ελλάδα περισσότερος χρόνος να ανασάνει. Η κυβέρνηση τώρα πρέπει να εμφανίζει πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ φέτος, και 4,5% από το 2016 και μετά. Ο Αλ. Τσίπρας θέλει να μειώσει αυτόν τον στόχο στο 1,5%. Ένας συμβιβασμός κοντά στο 2,5% θα του επέτρεπε να δαπανήσει περισσότερα σε κοινωνικά προγράμματα.
«Εδώ, υπάρχει ένα απλό μήνυμα για να δώσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες στον Αλ. Τσίπρα. Θα διαπραγματευτούν, αλλά μόνο όταν παραταθεί η διάσωση. Θα τον βοηθήσουν με το χρέος και τον προϋπολογισμό, αλλά μόνο αν είναι προετοιμασμένος να κάνει την οικονομία του πιο ανταγωνιστική. Εάν ένας αθλητής επιμένει να τρέχει προς τα πίσω, ακόμη και ο πιο υπονομευτικός εκπαιδευτής δεν μπορεί να τον βοηθήσει».