Τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Τράπεζα της Ελλάδος για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών το 2011 είναι αποκαλυπτικό των αδυναμιών που εμφανίζει η ελληνική οικονομία, οι οποίες καθιστούν απαγορευτική την έξοδο από το ευρώ.
Σύμφωνα με αυτά, το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας το 2011, παρά την πτώση του ΑΕΠ σε ποσοστό μεγαλύτερο του 6% και την ύφεση για τέταρτη συνεχή χρονιά, ανήλθε σε 27,22 δισ. ευρώ.
Αν και καταγράφεται μία μείωση σε σχέση με τα προηγούμενα έτη (2010: 28,28 δισ. ευρώ, 2009: 30,77 δισ. ευρώ), τα νούμερα παραμένουν πάρα πολύ υψηλά, λόγω της μεγάλης εξάρτησης της χώρας από τις εισαγωγές.
Μόνο για την προμήθεια καυσίμων από το εξωτερικό η Ελλάδα χρειάστηκε το 2011 να διαθέσει 17,31 δισ. ευρώ, ενώ για όλα τα υπόλοιπα αγαθά δαπάνησε 26,12 δισ. ευρώ.
Δεν φτάνουν οι εξαγωγές
Στο υποτιθέμενο σενάριο επιστροφής στη δραχμή τα παραπάνω ποσά θα αυξάνονταν σημαντικά με δεδομένο ότι το νέο εθνικό νόμισμα θα κατέγραφε την πρώτη περίοδο μία υποτίμηση που η πλειονότητα των αναλυτών την τοποθετεί τουλάχιστον στο 50%.
Εκτός του ότι πλέον τα σχετικά ποσά θα υπερδιπλασιαστούν, είναι εξαιρετικά αμφίβολο για το πότε οι ξένοι προμηθευτές μας θα αρχίσουν να δέχονται δραχμές για την πώληση των προϊόντων τους στη χώρα μας.
Ως εκ τούτου, για την πραγματοποίηση των εισαγωγών θα χρειαζόταν η χρήση συναλλάγματος, το οποίο μπορούμε να αντλήσουμε από τις εξαγωγές.
Δεν καλύπτεται το κενό
Ωστόσο, το ευρώ ή τα δολάρια που συγκεντρώνουμε από την πώληση αγαθών και υπηρεσιών εκτός Ελλάδος, δεν είναι αρκετά για την κάλυψη των εισαγωγών μας.
Συγκεκριμένα, η αξία των εξαγωγών της χώρας το 2011 διαμορφώθηκε στα 20,23 δισ. ευρώ, συμπεριλαμβανομένων και των εξαγωγών καυσίμων και πλοίων.
Δηλαδή, υπάρχει ένα κενό το οποίο πολύ δύσκολα θα μπορέσει να καλυφθεί, ενώ είναι πολύ πιθανό τουλάχιστον σε πρώτη φάση να διαμορφωθεί σε υψηλότερα επίπεδα με δεδομένο ότι πολλές από τις εισαγωγές, που θα καταστούν απαγορευτικές, αποτελούν τις πρώτες ύλες για την εγχώρια παραγωγή.
Εξάλλου, η κατάσταση στην ελληνική αγορά από τις ελλείψεις βασικών ειδών θα σημάνει ένα μεγάλο πλήγμα για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, με δεδομένο ότι η χώρα δεν είναι αυτάρκης σε τρόφιμα και φάρμακα.