Αν και δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία, εκτιμάται ότι η «δεξαμενή» των αδρανών καταθέσεων διαμορφώνεται στα επίπεδα των 3 δισ. ευρώ, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο.

Τη Δευτέρα το υπουργείο Οικονομικών κατέθεσε στη Βουλή σχέδιο νόμου με το οποίο ουσιαστικά καταρτίζεται για πρώτη φορά, το παρωχημένο νομοθετικό πλαίσιο για τους αδρανείς καταθετικούς λογαριασμούς.

Συγκεκριμένα, επιτρέπεται η χρήση των κεφαλαίων από αδρανείς καταθέσεις από το Ελληνικό Δημόσιο αποκλειστικά και μόνο για ειδικούς σκοπούς στήριξης ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, μετά την παραγραφή των δικαιωμάτων του καταθέτη ή των νομίμων κληρονόμων του, κατόπιν παρέλευσης εικοσαετίας.

Επίσης, καταργείται η παρωχημένη διάταξη που προέβλεπε παραγραφή των δικαιωμάτων του Ελληνικού Δημοσίου κατόπιν παρέλευσης δεκαετίας, από τη συμπλήρωση της ως άνω αναφερόμενης εικοσαετίας, εξαλείφοντας έτσι ουσιαστικά τυχόν κίνητρο κάποιων πιστωτικών ιδρυμάτων να επιδιώξουν την καταστρατήγηση του Ν.Δ. 1195/1942.

Οι προϋποθέσεις

Για να υπάρξει πλήρης διαφάνεια και να διασφαλιστεί ότι όντως οι καταθέσεις αυτές είναι «ξεχασμένες» θα οριστούν δύο βασικές προϋποθέσεις:

• Να έχουν περάσει τουλάχιστον 20 χρόνια χωρίς καμία κίνηση στο λογαριασμό
• Να έχει προηγηθεί πριν την κατάσχεση έγγραφη ενημέρωση του καταθέτη από την τράπεζα τρεις φορές: Μία στα 5, μία στα 10 και μία στα 15 χρόνια

Σημειώνεται ότι η δεύτερη και η τρίτη ειδοποίηση αφορά σε δικαιούχους λογαριασμών υπολοίπου μεγαλύτερου των 100 ευρώ.

Ειδικό αρχείο

Ταυτόχρονα, με την τρίτη ειδοποίηση ή την παρέλευση δεκαπενταετίας, τα πιστωτικά ιδρύματα υποχρεούνται να δημιουργούν ειδικό αρχείο, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει τα στοιχεία όλων των λογαριασμών.

Στο αρχείο αυτό θα έχουν πρόσβαση οι δικαιούχοι/συνδικαιούχοι των ανενεργών λογαριασμών και οι νόμιμοι κληρονόμοι τους.

Το εν λόγω αρχείο θα οριστικοποιείται με τη συμπλήρωση 20 ετών και θα είναι στη διάθεση των εποπτικών αρχών και δημόσιων ελεγκτικών θεσμών για 5 ακόμη χρόνια.

Το υπόλοιπο αδρανούς καταθετικού λογαριασμού παραγράφεται υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου μετά την παρέλευση εικοσαετίας.

Η πίστωση των καταθέσεων με τόκους, καθώς και η κεφαλαιοποίησή τους, δεν συνιστούν συναλλαγή.