Σύμφωνα με την απόφαση του Eurogroup, έως και τις 13 Δεκεμβρίου θα «τρέξει» πρόγραμμα επαναγοράς τίτλων του ελληνικού δημοσίου, με στόχο τη μείωση του δημόσιου χρέους της χώρας μας.

Με βάση τις πληροφορίες που έχουν διαρρεύσει, η επαναγορά αυτών των τίτλων θα γίνει σε τιμές που δε θα ξεπερνούν το 35% της ονομαστικής τους αξίας.

Οι κεφαλαιακές ανάγκες

Αυτό σημαίνει ότι εφόσον οι τέσσερις μεγαλύτερες τράπεζες (Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς) συμμετάσχουν στο πρόγραμμα με το σύνολο του χαρτοφυλακίου τους, στην καλύτερη περίπτωση θα «κλειδώσουν» ζημιές της τάξης των 8 δισ. ευρώ.

Μπορεί οι κεφαλαιακές τους ανάγκες να μειώνονται κατά 1 δισ. ευρώ περίπου σε σχέση με όσα ισχύουν σήμερα, ωστόσο δεν επιτρέπουν την επαναφορά, με εξαίρεση ίσως την Alpha Bank, των ιδίων κεφαλαίων τους σε θετικά επίπεδα.

Δηλαδή, οι επενδυτές που θα κληθούν να συμμετάσχουν στις αυξήσεις κεφαλαίου που θα διενεργηθούν τους επόμενους μήνες, θα έχουν εξ αρχής βέβαιη «χασούρα», καθώς ένας μέρος των χρημάτων που θα εισφέρουν θα «καεί» για την επιστροφή της καθαρής θέσης των τραπεζών στο μηδέν.

Επιπλέον, μπαίνει τέλος και στην προοπτική «παραγωγής» κερδών τα επόμενα χρόνια από την άνοδο των τιμών των ομολόγων, εφόσον τα πράγματα στην Ελλάδα εξελιχθούν θετικά.

Οι υπεραξίες αυτές επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν για την επιστροφή της κρατικής βοήθειας, χωρίς οι μέτοχοι να υποστούν νέα απομείωση των ποσοστών τους.

Η σωτήρια λύση

«Με αυτά τα δεδομένα δε βλέπω να υπάρχει ενδιαφέρον συμμετοχής στις νέες εκδόσεις μετοχών, γεγονός που θα οδηγήσει στην πλήρη κρατικοποίηση του συστήματος» σημειώνει έμπεριο τραπεζικό στέλεχος, οδηγώντας τις ελληνικές τράπεζες στην αγκαλιά της τρόικας.

Μοναδικός τρόπος για να επανέλουν τα ίδια κεφάλαια σε θετικό έδαφος και να υπάρξει συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα είναι να περιοριστεί με ένα συνδυασμό μέτρων το έλλειμμα των τραπεζών.

Θα μπορούσε για παράδειγμα ο ελληνικός τραπεζικός κλάδος να συμμετάσχει με ένα μέρος των ομολόγων που διακρατά στο πρόγραμμα επαναγοράς και για όσους τίτλους παραμείνουν στα χαρτοφυλάκιά του να βρεθεί τρόπος να «σβηστούν» οι αποτιμητικές ζημιές, σε βαθμό που θα οδηγούσαν τους δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας τουλάχιστον σε τουλάχιστον μηδενικά επίπεδα.

Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται πιθανό, με δεδομένο ότι ήδη η τρόικα έχει απορρίψει στο παρελθόν ανάλογες προτάσεις.